Możność i niezamożność

Niezręcznie jest pisać jak jest, bo jest tak jak się wydaje. Marszałek Sejmu odmawiał wykonania wyroku Sądu w obawie naruszania prawa. Rzecz – przypomnijmy – dotyczyła ujawnienia podpisów pod rekomendacjami sędziów dla sędziów. Potem Marszałek Sejmu, z innych powodów niż wyrok Sądu, zdecydował się w tej sprawie naruszyć prawo, pewnie w obawie, że narusza prawo.

CBA zdecydowało o naruszeniu prawa, przez ujawnienie materiałów operacyjnych, by udowodnić, że operacja prowadzona z naruszeniem prawa, była motywowana dobrymi chęciami. Prezydent narusza prawo przez zwlekanie z nadaniem nominacji profesorskich, przypuszczając, że nadany tytuł będzie ułatwiał nominowanym naruszanie prawa. I tak w kółko, w koło Macieju, i nie wiesz, czy to jeszcze państwo prawa, czy operetka „Księżniczka Czardasza”.

W tej całej operetce, gdzieś utopione zostały moje prawa, zwykłego, niezamożnego obywatela oraz innych ludziów podobnych mojej osobie. Reforma Ziobry doprowadziła do wydłużenia czasu postępowania sądowego (średnio w Polsce o 2-3 miesiące), obniżyła pewność prawomocnego wyroku (bo może go skasować kasacja nadzwyczajna, albo może się okazać, że skład sędziowski uznany zostanie za niewłaściwy), a na domiar tego, za tą złą usługę każą nam płacić zdecydowanie więcej. Ustawa z 2019 r., podpisana ochoczo przez „stróża prawa” Prezydenta Andrzeja Dudę, prawie podwoiła wysokość opłat sądowych. Władza płaci pieniędzmi podatników, ich to specjalnie nie rusza. Jak nazwiesz pana Ziobro tym kim jest, to w jego obronie pieniądze podatników pójdą i na opłaty i na prawników. Jeśli pan Ziobro mnie obrazi, to mogę dochodzić swych praw w sposób bardzo ograniczony (bo tego tam Ziobrę broni jeszcze immunitet) przed Sądem Cywilnym.

I tu, bez względu na to czy chodzi o Ziobrę czy innego…, człowiek zderza się z materialnym ogranicznikiem. Opłata podstawowa (za zażalenie, apelacje itp.) wzrosła z 30 zł do 100 zł. Opłaty sądowe zależne są od wysokości kwoty spornej, od tego na ile człowiek niezamożny wycenić może swoją godność. Musimy schować do kieszeni nasze dobre o sobie mniemanie, wyjąć z tej kieszeni portfel i wycenić możliwości. Logicznie pewnie ogół przyznałby mi rację, gdybym przedstawił, że nazwanie mnie „złodziejem”, „zwyrodnialcem”, „targowiczaninem” narusza moją godność, a także powoduje realny uszczerbek (złodziej nie może znaleźć uczciwej pracy, zwyrodnialca nie wpuszczą do szkoły czy sklepu, a targowiczanina przy pierwszej okazji powieszą). Mam więc prawo domagać się oprócz przeprosin, stosownego odszkodowania. Ale… już same przeprosiny w formie płatnego ogłoszenia mogą kosztować 10 tys zł, zatem koszt opłaty uruchamiającej postępowanie sądowe wyniesie 750 zł (dla niewtajemniczonych ok. 1/4 mojej miesięcznej pensji), do tego liczyć się trzeba z opłatami podstawowymi, wydatkiem na adwokata itd. Chcąc obronić swoją godność muszę liczyć się z kilkutysięczną inwestycją, potem muszę kilka lat walczyć w sądach, by na koniec otrzymać satysfakcję w postaci przeprosin ogłoszonych tam gdzie ich nikt nie znajdzie oraz odszkodowania niższego, niż obrażający mnie, finansowany z budżetu łajdak wydaje na obiad. 

Operetkę fajnie się ogląda, jest ona zabawna, ale tylko do czasu, gdy my w niej nie zaczynamy odgrywać roli statystów. Wtedy okazuje się, że państwo bezprawia może nas tylko łupić, ale nie broni ani naszej własności, ani godności. W państwie bezprawia godność niezamożnych jest g…o warta.