LIST OTWARTY – Kto w Częstochowie obroni uświęcone miejsce?

Mieszkańcy Rakowa podnieśli larum na wiadomość o budynku socjalnym TBS, który ma powstać w ich dzielnicy, w miejsce skweru. W Liście Otwartym do prezydenta Krzysztofa Matyjaszczyka (SLD) oskarżają władze miasta o to, że funduje się im „swoiste getto. Mieszkając tutaj mamy już swoje piekło, więc prosimy o oszczędzenie nam nowego.” Fale oburzenia pogłębiła wieść o usunięciu pobliskiej kapliczki. Mieszkańcy traktują to jako „zamach na wolność praktyk religijnych”, a prezydenta nazywają „heretyckim inkwizytorem”. 

LIST OTWARTY
Prezydent Miasta Częstochowy Pan Krzysztof Matyjaszczyk

„Panie Prezydencie, z głębokim przerażeniem i oburzeniem dotarła do nas wiadomość, że w naszym najbliższym otoczeniu, tj. u zbiegu ulic Syrokomli i Fredry ma powstać budynek socjalny TBS.
Z przerażeniem: bowiem mieszkamy w pobliżu tzw. czerwonych bloków hutniczych. Co się tam dzieje, opowiada metaforycznie dantejskie piekło. Wystarczy zajrzeć do pierwszej z rzędu klatki schodowej – brud, smród, hałas… ba, nierzadko ekskrementy. Jest to najbardziej kryminogenne środowisko w dzielnicy Raków, jeśli nie w całej Częstochowie. Doceniamy wysiłki ratusza w próbie resocjalizacji tej zbiorowości, niestety, to niczego nie implikuje. Za koszt inwestycji poczynionych w obrębie czerwonych bloków można było wyremontować ulicę Limanowskiego (od ul. Prusa do skrzyżowania z ul. Okrzei), na której łamie się resory lub utwardzić ul. Syrokomli i Fredry, które zimą czy podczas ulewnych deszczów są wręcz nieprzejezdne. 
Z oburzeniem: ponieważ  nikt z urzędników nie konsultował z nami  zamierzonej inwestycji. Arogancja władzy staje się lejtmotywem tych dni, choć to bardzo stara śpiewka. To nas boli, Panie Prezydencie. Wierzyliśmy, że rozumie Pan Raków. Widać wiara gór nie przenosi, ale nierzadko, jak w naszym przypadku, góra przynosi nieznośne wyroki. 

Funduje nam Pan swoiste getto. Taka koncentracja ludzi, którzy mają w poważaniu tylko siebie, innych mając za przeproszeniem gdzieś…w głębokim poważaniu, niesie zagrożenie nieuniknionych konfliktów. Wątpimy, aby takie były pańskie intencje. Skąd więc ta nieszczęsna lokalizacja? A opodal, Panie Prezydencie, straszą i szpecą ruiny i zgliszcza opuszczonych domostw. Kiedyś może tam dojść do nieszczęścia, bowiem zaglądają tam dzieci i ci, którzy nazbyt zaglądają. Zwyczajowo takie bloki stawia się na obrzeżach miast. Mieszkając tutaj mamy już swoje piekło, więc prosimy o oszczędzenie nam nowego. 

Czy „dobra zmiana” jest w interesie ratusza? Wychodzi na to, że tak. Za oknami mamy quasi park. Niby namiastka, ale cieszy. Od wiosny do jesieni jest naturalnym ekranem przed kolejowym jazgotem. Zieleń i ptaszki łagodzą jego nieznośny ciężar bytu. Zimą dzieciaczki budują tego bytu chimeryczne bałwany na kształt planowanej inwestycji. Mamy tak mało przestrzeni, więc prosimy, aby jej Pan nie zagęszczał. Jest też w tym naszym parku, jak go nazywamy, kapliczka zawieszona na drzewie z klęcznikiem u jego  podstawy, ufundowana podczas solidarnościowej euforii w 1980 roku. Często stanowi ostatnią deskę ratunku dla wielu okolicznych wiernych.

Ścięcie tego drzewa będzie uznane przez nich jak zamach na wolność praktyk religijnych. Czy chce Pan, aby przyszyto panu łatkę heretyckiego inkwizytora?

Swoją drogą, Panie Prezydencie, jak to jest możliwe, aby w bloku, który ma 45 mieszkań były tylko trzy miejsca parkingowe? To są standardy eskimoskie!

Prosimy o sensowne rozważenie naszej skargi.

Nieformalny Komitet Obrony Świętego Spokoju.”