Czasu się nie wyprzedzi, piszę przed (wyborami, decyzjami jurorów Nagrody Nobla, podwyżkami i obniżkami), czytelnik czyta po… Czasu się nie wyprzedzi, trzeba się pokornie od niego dystansować poszukując stale rzeczy aktualnych.
Z tych rzeczy aktualnych: głos ludu wyrażony w tzw. głosowaniu na tzw. budżet obywatelski zdecydował, że na Północy powstanie mini-park dinozaurów. Mini, bo kwota skromna, więc nie dorównamy podobnym tworom w innych pipidówkach. Chcąc się wyróżnić (hasło obdarzonych parciem na szkło: wyróżnij się lub giń), powinniśmy postawić na „żywy park dinozaurów”. Sam jako dinozaur tam mogę stanąć z tablicą poglądową głoszącą: pajdokracja nie jest demokracją.
Demokracja zakłada, że lud rządzący jest dorosły, a więc odpowiedzialny za siebie. Dzieci, rządzące w pajdokracji, korzystają z możliwości zrzucenia swojej odpowiedzialności na innych, zazwyczaj dorosłych. Nie sztuka, skoro jest taka możliwość, wymusić taki czy inny prezent od ogółu podatników, dorosłość każe się zastanowić czy nas później stać na utrzymanie i zadbanie o ten „podarek”.
W firmach komercyjnych odpowiedzialność wyliczana jest tzw. odpisem amortyzacyjnym. W rodzinach wydatki inwestycyjne podejmuje się przy dokładnym wyliczeniu, jaki będzie przyszły koszt utrzymania samochodu czy zmywarki do naczyń. Budując w plenerze zwykły ogródek zabaw dla dzieci lub seniorów, musimy przyjąć, że koszt utrzymania, napraw, remontów to wydatek co roku w wysokości 1/4 kosztów inwestycji. Wydając na taki cel 100 tys zł. musimy co roku w budżecie miasta rezerwować kwotę 25 tys. na remont i utrzymanie. Możemy tego nie zauważać, tylko nie dziwmy się potem, że po chwilowej atrakcji zyskamy przyrost śmieciowych ruin.
Popatrzmy co dzieje się z Parkami Jasnogórskimi, z Parkiem Aniołowskim itp. dość prestiżowymi dla miasta miejscami.
Smutek dinozaura powoduje u mnie kontakt z instytucjami miejskiej kultury, czyli tym co powinno być dumą częstochowskiej wspólnoty. Smutek ten powoduje nie tyle stan bazy, co przemilczenie kosztów utrzymania. A w tym rzeczy najważniejszej: płacy dla ludzi kultury, od których przede wszystkim zależne jest funkcjonowanie tych instytucji. Pracownicy miejskich instytucji kultury to najbardziej spauperyzowana grupa zawodowa wśród inteligencji, nie mogą się nawet upomnieć o poprawę swego losu, bo ogół uważa ich za „darmozjadów” lub za hobbystów społecznie wykonujących swoją misję. Chcemy, by ta misja była wypełniana jak najlepiej, pragniemy, by bibliotekarka nie była tylko panią wydającą książki, ale też przewodniczką po świecie literatury, by kustosz muzealny nie tylko badał wspólną przeszłość, ale i o niej opowiadał wlewając rozum w nasze głowy, by muzycy w Filharmonii bez cienia fałszu odtwarzali wirtuozerię Paganiniego i Paderewskiego, by aktor przekazał do naszych wnętrz emocje odtwarzanej postaci… Ale płacić im za to nie chcemy, mogą ci nasi „kulturyści” z zazdrością patrzeć na paski z wypłatą ekspedientek ze sklepu, z robotnikami na budowie nie próbując się nawet porównywać.
Co to ma wspólnego z parkiem dinozaurów? A to, że pajdokracja zwolniona z odpowiedzialności nie zauważa fundamentów, widzi tylko kolorowy malunek na ścianie.
