Nie mam ambicji jasno -, a tym bardziej czarnowidza, ale widzę: w czerwcu anty-PiS-owska opozycja przegrała jesienne wybory do Parlamentu. Możecie mi wierzyć lub nie, ale tak się składa, że mam doświadczenie z wieloma swoimi przegranymi, zatem w kwestii przegranych czuję się kompetentnym.
Powodów przegranej jest więcej niż ojców sukcesów w kraju mistrzów świata. Alfabetycznie grupując wszystko zaczyna się od arogancji. Opozycji nie widać nie dlatego, że nie ma dla niej miejsca w TVP, nie widać jej na ulicach, nie chodzą po Alejach, po rynku w Kłobucku, po zamku w Olsztynie, nie łapią przypadkowych gapiów za guziki tłumacząc swoje racje, nie mają cierpliwości toczyć dyskusji ze zwykłym obywatelem. Zamknięci w internetowej bańce liczą lajki od swoich, zamiast przekonywać zwykłych ludzi, przekonują o swej wartości Schetynę, Tuska, Lubnauer, Biedronia czy Czarzastego, myśląc, że to tylko od nich zależna jest ich kariera.
Polityka ma coś wspólnego z moim felietonopisarstwem. Szefowa – Naczelna może mnie lubić ale gdybym stracił sympatię Czytelników, to w trosce o gazetę pogoniła by mnie na zbieranie grzybów. Nie mogę więc zwracać się wyłącznie do bardzo wąskiej sekty moich wyznawców, sukcesem jest zainteresowanie niezainteresowanych, przekonanie nieprzekonanych. W polityce nazywa się to pozyskaniem „milczącej większości”. Arogancja podpowiada, że jeśli ktoś nie jest z nami, jest przeciw nam, że skoro mamy jedyną słuszną rację to obowiązkiem wyborcy jest nas popierać. Jest zatem grupa elity mądrej, tolerancyjnej, europejskiej, światłej, ślicznej i powabnej, otoczonej – niestety – polszczyzną ciemną, niedomytą, antysemicką, homofobiczną, a nawet faszystowską. Od elity nie wypada nic wymagać, bo jest już doskonała. To wyborca ma udowodnić, że nie jest ciemniakiem, to wyborcę trzeba wychowywać, wykąpać, nawrócić (jak trzeba to siłą). Podejrzewam, że tego podejście do potencjalnego elektoratu raczej nie gwarantuje sukcesu. Ludzie nie chcą być traktowani z ledwie maskowaną pogardą, nie chcą być strofowani i kontrolowani pod względem zgodności ich zachowań z określonym „europejskim” modelem. Każdy jest istotą niedoskonałą, niektórzy to sobie cenią, bo chcą się czuć dobrze takimi jacy są. Jako felietonista mam przywilej błazna, mogę czasem podrażnić i pokpić, Czytelnik zniesie to pobłażliwie. Ale raczej by nie ścierpiał, gdybym w roli Savonaroli sprawdzał, czy pod prysznicem nie nuci „Horst Wessel Lied” zamiast „Bandera Rossa”, czy zachwyca się żartami Wojewódzkiego czy Cejrowskiego, czy zwraca się do osoby duchownej per: „proszę księdza”, a nie „ty, pedofilu”.
Wojna plemienna trwa, bo nam wmówiono nieprzekraczalność różnic. A ja jestem pacyfistą, nie mam motywacji by bić się z powodów tak błahych, jak różnice polityczne. Chciałbym być czytany i przez tych z lewa i przez tych z prawa, bo wtedy moja gazeta może liczyć na zysk.
Wybory jesienne przegra opozycja, nie potrafiąc się odnaleźć po porażce do Europarlamentu. Życie toczy się jednak dalej, Kaczyński też wiele kadencji czekał nim stał się „zbawcą Narodu”. Trzeba cierpliwie uczyć się na błędach, podnieść się, iść dalej, wiedząc, że ten wyścig to nie sprint, lecz maraton.
