Służy do przenoszenia cieczy (zazwyczaj napoju) z jednego miejsca do innego (np. ze szklanki do ust). Słomki są długimi, cienkimi, wydrążonymi walcami o cienkich ściankach. Mogą być pomarszczone na pewnym odcinku, co umożliwia zginanie słomki. Ruch mięśni powoduje obniżenie ciśnienia w jamie ustnej, co wywołuje podniesienie poziomu cieczy w słomce i transport płynu do ust.
Pierwszych słomek, wykonywanych ze słomy, używali Sumerowie do picia piwa (by uniknąć wypicia stałych zanieczyszczeń po fermentacji). Najstarszą słomkę do picia znaleziono w grobowcu sumeryjskim z 3000 roku p.n.e. Była to inkrustowana rura złota ze szlachetnymi niebieski kamieniami, lapis lazuli. Argentyńczycy i ich sąsiedzi, przez kilkaset lat, używali – do picia herbaty – podobnego urządzenia metalowego zwanego bombilla.
Latem 1887 roku Marvin Stone z Waszyngtonu zapragnął napić się świeżego mleka. Pił je za pomocą słomianej eko słomki stworzonej przez naturę. Niestety zepsuła się zanim dotarł do dna. Poza tym, Marvin narzekał na dziwny trawiasty smak, jaki słomka nadawała mleku. Choć taka słomka była tania i miękka, miała tendencję do namakania, przez co często zostawała z niej papka.
Ponieważ Marvin pracował przy produkcji papierosów, wziął kartkę papieru i owinął ją mocno wokół ołówka, a następnie skleił papier. W ten sposób, zupełnie przypadkowo, powstała pierwsza sztuczna słomka – papierowa słomka.
Z upływem czasu Marvin pozbył się kleju i w 1888 roku opatentował sztuczną papierową słomkę. Wybudował maszynę, która pokrywała papier woskiem, aby był on trwalszy i nie rozpuszczał się w pitych cieczach. Jak mówił wtedy: „Celem mojego wynalazku jest zapewnienie taniego, trwałego i nie budzącego zastrzeżeń zamiennika naturalnych słomek powszechnie używanych do podawania leków i napojów.”
W latach 30-tych XX w. córka Josepha Friedmana, Judith, próbowała napić się przez słomkę koktajlu mlecznego, ale ta wyskoczyła z jej kieliszka. Friedman włożył śrubę do środka słomki i skręcił. W ten sposób powstała słomka z rowkami, którą łatwo dało się zagiąć. To ułatwiło korzystanie ze słomki nie tylko córce Friedmana, ale także obłożnie chorym pacjentom w szpitalach.
W latach 60. XX w. zaczęto masowo produkować przedmioty z tanich tworzyw sztucznych, co pozwoliło na wyprodukowanie słomek na nowo – trwalszych i tańszych niż kiedykolwiek wcześniej. Słomki stały się niezwykle popularne. Łatwo było wyrzucić jedną i wziąć kolejną. Nikt wtedy nie myślał o aspekcie ekologicznym wyrzucania słomki do śmieci po jednym użyciu.
Produkcja słomek z tworzyw sztucznych przyczynia się do zużycia ropy naftowej, a ich stosowanie stało się częścią globalnego zanieczyszczenia środowiska. Według badań, słomki stanowią około 0,022% odpadów z tworzyw sztucznych deponowanych w zbiornikach wodnych rocznie.
Liczne kampanie proekologiczne w 2010 r. sprawiły, że wiele firm przeszło na produkcję papierowych słomek. Ponadto wiele krajów całkowicie zakazało używania słomek z tworzyw sztucznych. W związku z regulacjami przyjętymi przez Unię Europejską od 2021 roku tworzywa sztuczne jednorazowego użytku (w tym słomki plastikowe) zostaną zakazane. Na rynku już teraz zaczynają pojawiać się alternatywne słomki ekologiczne jednorazowe: naturalne ze słomy, papierowe makaronowe, ryżowe oraz słomki ekologiczne wielorazowe: stalowe, bambusowe, szklane, silikonowe.
