Miasto przyjazne… (545)

Zaczynamy nowy cykl artykułów, do którego powstania zainspirowały nas listy Czytelników. W wielu z nich pojawiają się te same tematy dotyczące bolączek mieszkańców. Każdy opisując swój problem podaje oczywiście inne przykłady, ale w nadesłanej przez Państwa korespondencji można wyraźnie dostrzec kilka wiodących wątków. Przeważają problemy dotyczące poruszania się po mieście i trzymania zwierząt.

Spróbujemy się im przyjrzeć, zdiagnozować ich przyczyny i poszukać metod ich rozwiązania. Cykl “Miasto przyjazne” ma więc za zadanie otworzyć nam oczy, zwrócić uwagę na kłopoty sąsiadów i obudzić w nas nieco empatii, byśmy sami tworzyli warunki przyjazne dla innych, nie czekając aż władze i politycy zabiorą się za wyręczanie mieszkańców. Zaczynamy od problemów z rowerzystami, a za tydzień opiszemy problemy z psami. W kolejce czekają problemy z gołebiami, problemy rodziców pchających wózki, problemy pasażerów komunikacji miejskiej, problemy inwalidów i wiele jeszcze innych. Prosimy jednocześnie o dzielenie sie swoimi spostrzeżeniami i opiniami, moze razem uda nam się przynajmniej część zx tych problemów rozwiązać.

Rowerzyści nie mają w Częstochowie łatwo. Chociaż miasto buduje ścieżki i wytycza drogowe pasy ruchu dla rowerów, rowerzyści korzystają z nich niechętnie. Przyczynami takiego stanu rzeczy zajmiemy się za tydzień, a dziś przyjrzymy się jego skutkom.
Piesi chętnie i często narzekają w listach do redakcji na „panoszenie się” rowerzystów na chodnikach, a główne grzechy rowerzystów dają się zakwalifikować do trzech kategorii. Są to braki w umiejętnościach, braki w kompetencjach i brak empatii wobec wspólmieszkańców.
Braki w umiejętności jazdy dostrzec łatwo. Zawodzi elementarna zdolność omijania przeszkody i hamowania. Piesi czują się na chodnikach zagrożeni. Część rowerzystów po prostu jeździć rowerem nie potrafi. Nie potrafią jechać wolno – wtedy ich tor jazdy robi się zygzakowaty, nieprzewidywalny, nierzadko dochodzi przez to do potrąceń pieszych. Nie potrafią hamować – albo maja niesprawne hamulce i zatrzymują się dopiero na pieszym, albo hamowanie kończy się utratą równowagi zeskokiem z roweru i potrąceniem pieszych. Zwłaszcza Czytelnicy narzekają na „niedzielnych rowerzystów”. Jeden z maili zawierał taki opis: „(…)eleganckie panie na rowerach z koszami, ubrane w powłóczyste suknie, mają kapelusze z wielkim rondem i ciemne okulary. Spod tego ronda i zza okularów nie widzą nikogo i niczego. Może wyobrażają sobie, że jadą po łące, a może są zajęte obserwowaniem, czy aby yorkowi w koszu nie przekrzywiła się kokarda”. Przykład jest ekstremalny, ale niestety prawdziwy; brak umiejętności jazdy u tych pań jest rażący.

Jeśli chodzi o brak kompetencji, to zdaniem narzekających pieszych, rowerzyści przede wszystkim nie mają pojęcia o tym, że na chodniku wcale nie są uprzywilejowani. Poza tym nie znają się na pokonywaniu przejść dla pieszych, bo powinni przeprowadzać rower przez zebrę a nie przejeżdżać po niej w pędzie, a zwłaszcza nie zajeżdżać drogi pieszym, nie wiedzą, że zamiar zmiany kierunku jazdy należy sygnalizować, a także nie są świadomi zakazu używania sygnałów dźwiękowych w terenie zabudowanym. Zasadność tych zarzutów zweryfikujemy niebawem, bo pewne wątpliwości budzi kwestia, czy przepisy o ruchu drogowym mają zastosowanie również na chodniku. Zwrócimy się też do policji drogowej z pytaniem gdzie tak właściwie jest miejsce dla rowerzysty na jezdni. Część Czytelników sugeruje bowiem, że trzymanie się środka pasa ruchu uniemożliwia tzw. wyprzedzanie rowerzysty „na trzeciego” a manewr ten jest częstą przyczyną zepchnięcia rowerzysty z jezdni na chodnik i jego nagłego wtargnięcia między pieszych.
Po braku umiejętności i braku kompetencji trzecim obszarem, w którym pojawiają się zastrzeżenia do rowerzystów jest brak empatii. To temat nieco bardziej abstrakcyjny. Narzekają zwłaszcza rodzice małych dzieci i rodzice pchający wózki, a także osoby starsze. Problem z brakiem empatii trudno jasno zdefiniować, więc posłużmy się przykładami. „Być może rowerzysta mnie widzi i może nawet zamierza ominąć, ale robi to dopiero w ostatniej chwili”, „ktoś jedzie za mną i popędza mnie dzwonkiem, a widzi, że nie ma miejsca bym mu ustąpiła”, „rowerzysta przejeżdża blisko wózka, nie myśląc o tym, że nie widzące go dziecko może wyciągnąć rączkę, drugi już raz jakiś  rowerzysta uderzył w taki sposób mojego synka i pewnie nawet tego nie zauważył”, „jeżdżą po piracku, jak szaleńcy” – tego typu zarzutów jest sporo i znalezienie rozwiązań może być trudne, bo potrzeba obudzić w rowerzystach wyobraźnię i zdolność przewidywania. Będziemy jednak próbować. Jeśli macie więc Państwo pomysły na to, jak pomóc zarówno rowerzystom, jak i pieszym – prosimy o zgłaszanie ich do naszej redakcji. To temat rzeka, ale przed nami sezon zimowy, który można przeznaczyć na nasmarowanie roweru i rachunek sumienia.